Ik vierde dit als kind voornamelijk met buurtkinderen. Het was spannend, gezellig en ontzettend leuk. Met zelfgemaakte lampionnen in de buurt rondlopen, als je durfde aan bellen en dan vol verwachting wachten tot de deur open gaat. We kregen bijna altijd snoep soms koek en bij uitzondering fruit maar niet nadat we hadden gezongen. Ik kende helemaal geen liedjes dus ik probeerde maar 2 zinnen mee te zingen maar ik durfde wel aan te bellen. Zo had iedereen in het groepje zijn eigen rol. Toen ik mezelf te oud vond om mee te lopen, zorgde ik dat we snoepgoed in huis hadden met Sint Maarten om uit te delen. Misschien omdat we op de eerste etage woonden, werd er nooit aangebeld bij ons, dus aten mijn zusjes en ik alles lekker zelf op.
Ooit vroeg ik mijn moeder wat zij als kind voor snoep at. Toen vertelde ze over bingtanghulu. Ik wist niet precies wat het was maar had die naam wel eerder gehoord. Je ziet het niet vaak meer vertelde ze. Ik probeerde de naam te ontleden. Bing = ijs Tang=suiker hulu=kruik in de vorm van een squash dus ik zag een soort flespompoen gedompeld in glazuur voor me. Bijna goed, glazuur klopte maar het was geen pompoen. Het zijn meidoorn bessen gedompeld in glazuur op een stokje en wordt al sinds de Song Dynasty gemaakt. Zelfs in China vindt je deze lekkernij bijna niet meer en kan ik alleen maar indenken hoe het smaakt.
Meidoorn bessen zijn een beetje zoet en lichtelijk zuur. In de Chinese kruidenleer worden meidoorn bessen (hawthorn berries/Shan Zha) gebruikt om spijsvertering te stimuleren en voedsel stagnatie te verdrijven. Bijna altijd wordt Shan Zha in combinatie met andere kruiden gebruikt en als kruidenformule voorgeschreven.
Van mijn vader heb ik geleerd dat je ook kan koken met Shan Zha. Het recept van zijn zoetzure saus is ook mijn recept geworden. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat ik al heel lang geen varkensvlees in zoetzure saus heb gemaakt. Misschien iets voor dit weekend.
